Ik voel me onrustig. Loop een beetje als een kip zonder kop in het rond, zonder dat er echt iets uit mijn handen komt.
Ik besluit ermee te gaan zitten en de onrust in mijn hoofd en lijf te onderzoeken. Uit gewoonte ga ik mijn eigen Gene Keys-schaduwen langs, maar ik voel al snel dat dit iets anders is.
Het is niet de Honger die ik zo goed ken, en die me een onrustig gevoel kan geven, wanneer ik bewust pas op de plaats maak en vertraag. Het is ook niet de Twijfel die me naar nieuwe kennis drijft. Het lijkt juist wel het tegenovergestelde.
Het voelt als veel, alsof ik even door de bomen het bos niet zie.
Zo binnen, zo buiten
De veelheid in mezelf zie ik meteen terug in de buitenwereld. Alles wat chaotisch lijkt, irriteert me: het rommelige kantoor, het onkruid tussen de tegels, zelfs het bureaublad van mijn computer overspoelt me. Ik snak naar ruimte, structuur en helderheid.
Ik wil alles tegelijk aanpakken en daardoor kom ik tot niks. Ik open Instagram en zie mijn staat van zijn direct gereflecteerd in de sleutel die op dit moment door de zon geactiveerd wordt: Gene Key 23.
Ik herken het meteen: de beklemming van Complexiteit en het diepe verlangen naar Eenvoud.
Ik herinner me dat ik dit gevoel vaker in deze periode van het jaar ervaar. Wanneer alles tot bloei en tot leven komt en de energie op zijn sterkst is. Het lijkt wel of mijn systeem daar moeite mee heeft. En dan vooral mijn hoofd: het verwart levendigheid en bloei met chaos en complexiteit.
In Het Grote Gene Keys Boek staat: “Complexiteit is het gevolg van het feit dat de menselijke denkgeest zijn omgeving probeert te beheersen.” Hoewel deze Schaduw voor een groot deel over communicatie en taal gaat, voel ik ook de onderliggende dynamiek van orde willen scheppen in mijn uiterlijke omgeving in de verwachting orde te krijgen in mijn binnenwereld.
De kracht van Eenvoud
“De 23e Gave is een voortdurend proces waarin geleidelijk steeds meer rommel uit je innerlijke en uiterlijke leven wordt verwijderd.”
Het is frappant dat ik juist deze dagen zo sterk de neiging heb om grondig te ruimen. Ik ben van nature niet extreem opgeruimd, maar nu kan ik er niet om heen. Ik neem de omgeving in me op en een soort van hulpeloosheid overvalt me. Even weet ik echt niet waar ik moet beginnen. Maar ik zie ook direct dat dat de grootste valkuil is om überhaupt te beginnen. Dus maak ik een keuze: eerst de woonkamer en dan een stukje onkruid. Twee uur later kijk ik tevreden in het rond, ik voel mijn ademhaling vertragen en mijn hartslag zakken.
“Een andere manifestatie van deze frequentie is een geleidelijke vermindering van je behoefte om alles in je leven op te lossen.”
Ik denk aan de troep in mijn kantoor en aan mijn volle agenda voor de komende weken, maar er gebeurt niks. Geen verhoogde hartslag, geen onrust. Ik vind het fascinerend hoe simpel het werkt en moet lachen. Dat is blijkbaar de kracht van Eenvoud.
Zonder de druk van het hoofd om orde te moeten scheppen, lost de complexiteit op in een natuurlijk ritme van handelen. En dus is Eenvoud niet iets wat je creëert, maar iets wat vanzelf overblijft wanneer je leert de essentie te onderscheiden van de ruis.