Het is 3 uur ’s nachts. Ik ben klaarwakker. Ik luister, maar ik hoor niets. Het is stil. Heel stil.
Ik ben op dezelfde plek op de Veluwe als waar ik nog geen half jaar geleden de Stilte werkelijk leerde kennen via diepe contemplatie van Gene Key 24.
Wekenlang hield deze sleutel me bezig. Steeds werd ik weer aangetrokken door de Schaduw, die denk ik voor velen herkenbaar is: Verslaving.
Waar we bij verslaving vaak denken aan middelen of gedrag, wijst deze schaduw op een subtielere vorm: verslaafd zijn aan denken. Die eindeloze loops van terugkerende gedachten. De drang om alles te begrijpen, verklaren of oplossen. De virtuele gesprekken in ons hoofd. De gedachtestroom is eindeloos en vaak zonder dat we het door hebben, leven we volledig in ons denken.
Angst voor het onbekende
Tijdens mijn contemplatie ontdekte ik dat niet de gedachten zelf het probleem zijn, maar de reden waarom ik ze steeds weer toelaat.
Ik was niet bang voor stilte – dacht ik. Maar waarom kan ik er dan niet bij blijven? Lijkt er wel altijd iets te denken te zijn, alles om maar niet stil te hoeven zijn?
Langzaam maar zeker begon in in te zien dat de echte angst in de angst voor het onbekende lag. Wat gebeurt er als het denken stopt? Val ik dan weg? Stopt alles dan? Met die overtuiging hield mijn denkgeest me in haar greep.
Totdat ik beetje bij beetje de ruimte tussen de gedachten ging verkennen.
Wat blijft er eigenlijk over als het denken stilvalt?
Wat komt er dan tevoorschijn?
Wat is Stilte echt?
Toen ik mezelf die vraag durfde te stellen, zakte ik als het ware door een barrière. En ineens was het inzicht daar: Ware stilte is niet geluidloos. Ze is ook niet leeg. En al helemaal niet iets om bang voor te zijn.
Een veld vol potentie
In een split second vielen verschillende puzzelstukjes op hun plek: Stilte is een levende ruimte van frequentie en vibratie. Een veld vol potentiële energie. Stil bruisend, geduldig wachtend om tot vorm te komen.
De angst verdween. En daarmee veranderde alles. Ik kon ineens ontspannen in die ruimte, zien dat gedachten komen en gaan, en de keuze maken: ga ik erin mee of niet? Soms moet een verhaal in je hoofd nog even uitgespeeld worden, zodat het vanzelf oplost en er ruimte komt voor iets nieuws.
En dus lig ik hier ook nu, om 3 uur ’s nachts, gewoon te luisteren naar de Stilte. Tot ineens een helder inzicht opkomt over een programma dat ik aan het schrijven ben. Ik sta op, pak mijn notitieboek, en laat de inspiratie stromen.