Gene Key 64: De verwarrende staat van Verwarring

Vandaag was ik een dagje in het Nationaal Park De Hoge Veluwe. Het was een prachtige dag; de vorst aan de grond en de stralende zon gaf een schouwspel zoals ik dat niet vaak heb gezien.

Ik had me voorgenomen om een lange wandeling te maken, maar daar kwam niet veel van terecht. 

Al dagen was ik druk in mijn hoofd, zoekende naar de “ideale staat van zijn”. Daar op de Hoge Veluwe zag ik de meest adembenemende plek die ik me op dat moment kon voorstellen. Ik besloot op de grond tegen een boom aan te gaan zitten, om die drukte in mijn hoofd nu eens goed te observeren.

Voor mijn neus zag ik mijn gedachten alle kanten op gaan, chaotisch heen en weer vliegend om voet aan de grond te krijgen. Waarom leek alles ineens weer zo verwarrend? Waar was toch die helderheid die ik vorige week nog zo sterk ervaarde?

Ik gaf mezelf de opdracht om gewoon te genieten, ik was toch op een mooie plek? Waarom moeilijk doen? Mijn denkende geest ging hier niet in mee. Die wilde antwoorden, de toekomst uitstippelen en voor eens en voor altijd duidelijkheid over mijn pad. Mijn andere dominante schaduwen Honger (GK 35) en Ongeduld (GK 5) deden nog een extra duit in het zakje.

Ik kon het grotendeels laten gaan, maar bleef wel een bepaalde weerstand voelen tegen deze staat van zijn. Ik beschuldigde mijn hoofd ervan dat het me ervan weerhield om werkelijk te genieten van die meest adembenemende plek.

Na een half uur besloot ik op te staan en een stukje te gaan wandelen om te zien wat beweging zou doen. Al snel begon alles in me te protesteren,  ik voelde dat ik meer tijd mocht nemen om me onder te dompelen in de staat van verwarring.

Ineens dacht ik aan de audiocontemplatie van Gene Key 64 die ik op mijn telefoon heb staan. Bij mijn vertrek had ik nog snel oordopjes uit mijn tas gegrist en die kwamen nu goed van pas.

Ik nestelde me tegen een nieuwe boom aan op een prachtige plek vol in de zon. Ik sloot mijn ogen en startte de audio.

Het inzicht kwam al na een paar minuten:

“Confusion takes time”

Ken je dat, dat je iets al talloze keren hebt gehoord, maar het je toch kan raken alsof het de eerste keer is?

Ik had al 100x tegen mezelf gezegd, geduld, het heeft tijd nodig. Maar toch toen ik die woorden weer hoorde, kwamen ze anders binnen. Alsof ik het in een flits helder zag: Verwarring kost tijd.

Ik zag het meteen voor me: verwarring dat als een deken over mijn helderheid heen ligt, niets wat ik daaraan kan doen en hoeft te doen. Verwarring kost niet alleen tijd, het kent ook zijn eigen tijd. 

Ik voelde aan alles dat verwarring een proces is. Een proces met een op dat moment nog onbekende uitkomst. Hoe vaak had ik deze staat al wel niet doorgemaakt en toch liet ik me weer verrassen door de schaduw van de 64e Gene Key. Die ik overigens op mijn Sfeer van Evolutie heb en daarmee dus een van mijn grootste uitdagingen is.

De weerstand die ik kort daarvoor nog ervaarde, verdween als sneeuw voor de zon. Net zoals ik even daarvoor live in de natuur had zien gebeuren, werd de verwarring als een damp, nog steeds aanwezig maar doorzichtig, zijn eigen tijd nemend om volledig op te lossen.

Door het zo duidelijk te zien, en de verwarring helemaal te omarmen, keerde ik weer volledig terug in mijn lichaam. Ik zag weer helder. De vragen bleven, maar de noodzaak tot antwoorden was op dat moment geheel verdwenen.

Ik heb daarna nog een prachtige wandeling gemaakt, waarbij ik oprecht genoot van de adembenemende omgeving.